یادداشت ۲۰

۱: برنامه ریزیمو انجام دادم ، و دو روزه دارم اجراش میکنم.

از لحاظ نظافتی هر روز قسمتی از خونه رو تمیز میکنم.

سعی میکنم هر روز یه قسمت هایی از کتاب های دانشگاه رو بخونم که رو هم تلنبار نشن و واسه امتحانات راحت باشم.

و بقیه کارها و فعالیت ها.

 

۲: خب سین اصلا صحبت نمی‌کرد و پیش قدم در آشتی کردن نشد. و رفتم کمی باهاش صحبت کردم و رفع کدورت 

ولی سین آشتی نکرد و گفت: هر کسی برا خودش زندگی کنه و به هم هیچ کاری نداشته باشیم. اگه هم نمیتونی برو خونه بابات.

و کلی حرف زد و منو مقصر اعلام کرد. حتی به همکارانش هم گفته زنم ،فلان حرف و کار رو انجام داد و همکارانش هم گفتن : باید میبردیش خونه باباش و بیخیالش می‌شدی.

همین قدر دردناک.

و ماجرا چی بود ؟

از مراسم عروسی برادر برگشتیم خونه ، مادرش مریض بود ،بهش گفتم برو مادرت رو بیار و ببر دکتر ،بالاخره دکتر به خاطر دیسک کمر یه جوابی میده.

مادرشو برد دکتر و مادرش خونه خالش بود.

که بهش گفتم حواست باشه شنبه برای بهار دو نوبت دکتر گرفتم از یه ماه قبل، یه چشم پزشکی و یک دکتر فک.

یکدفعه چنان محکم زد رو سینم و محکم  خوردم به دیوار، و گفت خفه شو🤕.

من واقعا عصبانی شدم ، از دست همه کارهای این مدتش هم تو دلم کلی غر تلنبار بود و بخصوص از عروسی که مدام منو صدا میزد و می‌گفت فلان زن رو ببین ، کار می‌کنه ، یا خوشگله و.... کلا عروسی رو اعصابم بود. یا گرم گرفتنش با زن داییم. همه ی این ها و همه ی حرفهای این مدتش بعد تولد پارسا باعث شد بهش بگم : واقعا از کارات متنفرم ،ازت متنفرم ، از همه آدمها متنفرم ، از خانوادت متنفرم.

و واقعا اون لحظه خشم انباشته ای داشتم که فقط با اینا تخلیه شد. ولی هیچ وقت نسبت به خانوادش بی احترامی نکردم ، و همیشه خودشون هم میدونن که چقدر هواشونو داشتم.

 

و این کل ماجرا بود و فرداش ،بهش پیام دادم که علت عصبانی شدنم کارهای این مدتت بود که انجام میدادی.و بابت عصبانیت دیشب متاسفم.

ولی سین رفته پیش همه همکارانش گفته ، زنم مادرمو خونه راه نداده، وکلی حرف زده.