یادداشت ۱۶

آدم تا مریض و ناخوش احوال نشه ،نمیتونه بفهمه سلامتی بزرگترین نعمته.

حقیقتا از دیشب تا امروز عصر بدجور حالم بد بود و امروز که دکتر برام سرم و کلی آمپول نوشت ،با خودم فکر میکردم یعنی میشه حالم خوب بشه و اون انرژی و توانمو دوباره به دست بیارم. بعد تموم شدن سرم اصلا نمی‌تونستم از جام بلند شم و وقتی اسنپ گرفتم برا برگشت به خونه اونقدر حالم بد بود که آدرس خونه رو اشتباه زدم.

رسیدم خونه چشمم به پارسا افتاد داشتم دیوونه میشدم ،بچه بدجور گشنه بود و با شیشه شیر بد کنار میاد، از شدت گشنگی دستاشو میخورد و فقط گریه میکرد ،سین هم فقط تلاش میکرد بهش شیشه بده که موفق نبود.

با این که بدجور حالم بد بود و فقط دوست داشتم با همون لباسها تا دو روز فقط بخوابم ،ولی با عمق وجودم بغلش کردم و پوشکشو عوض کردم و شیرش دادم ونیم ساعت فقط شیر خورد و خوابید و تا الان هم خوابه.

بهار هم حالش خوب نیست.

پیاز پختم و خوردم و الان دارم التماس بهار میکنم یکم بخوره ، خیلی برا سرفه خوبه.

ولی امروز سین حالش جا اومد از صبح تا ساعت ۲ظهر بچه ها رو نگه داشت ،خیلی اذیت شد.

و من همچنان باهاش سرسنگینم ، دو بار هم پیشنهاد داد ببرمت دکتر ولی جواب ندادم. ایندفعه نمیخوام کوتاه بیام تا همه حرفامو بشنوه.

چند وقته خیلی به تموم کردن این زندگی فکر میکنم ولی با دو تا بچه محاله. اونم بهاری که وابسته پدر و مادره و نمیتونه دعوا و جر و بحثمون رو ببینه. یادمه اولین بار تو بارداری با سین یه دعوا داشتیم ،بهار تا یه هفته حالش بد بود و مدام گریه میکرد. دومیش هم همین چند روزه بود که کلی گریه کرد و کلی بهش اطمینان دادیم که چیزی نیست یه بحث کوچیک بود.

به پارسام که فکر میکنم دیگه اصلا نمیشه.

حمایتگر قوی هم ندارم ، شاغل هم نیستم و پول هم ندارم.

چند بار هم وسوسه شدم به برادرم که وکیل زنگ بزنم و کمک بخوام که چطور جدا بشم و مهریه ام رو هم بگیرم ولی بعدش بیخیال شدم.

در کل به این نتیجه رسیدم باید زندگی کنم. بسوز و بساز