یادداشت ۴۵

بچه ها خوابیدن

سین شیفت

خونه پر از سکوت ؛ آرامش عجیب

پنجره رو باز میکنم ؛ نسیم خنکی به صورتم میخوره ؛ صدای جیرجیرک ها بین صدای ماشین ها گم میشه.

شهر رو تماشا میکنم.

خیلی وقته همچین سکوت و آرامشی رو تجربه نکردم.

تو دلم خدا رو شکر میکنم ، بابت همه چی ، بابت همین پنجره ای که کنارش نشسته ام به تماشای آسمان ؛ شهر ؛ ماشین هایی که شاید سبقت میگیرن زودتر به خونه ی امنشون برسن و...

واقعا چه نعمتیه همین پنجره ی نه چندان بزرگ.

آسمان رو نگاه میکنم و دلم میخواد تا صبح فکر کنم.

عاشق شب های این چنینی ام؛ که بتونم ساعتی فارغ از همه چی برای خودم باشم.