یادداشت ۴۰

به سین گفتم بیا این قهر و تلخی ها رو تموم کنیم و دوباره شروع کنیم ، 
خب با داد و فریاد و .... مواجه شدم ،
که فقط طلاق

 

 و بعد از چند روز دوباره پیام دادم که بخاطر بهار و پارسا شروع کنیم و یه صدا از بهار که داشت حرفهاشو با گریه بهمون میگفت،براش فرستادم.
بهار گفت میخوام به بابا هم حرفامو بگم:

بابا من همیشه دارم غصه میخورم و تو دلم ناراحتم ، شبا گریه میکنم و به خدا میگم کی میخوای منو بزرگ کنی.
دوست دارم خوشحال و شاد باشیم ،دلم آزاد باشه ،ناراحت نباشه.

 

اون شب وقتی بهار اینجوری حرف زد و گریه کرد ،انگار قلبم آتیش گرفته بود و نمیشد هیچ جوری خاموشش کرد.
فکر کردم سین هم تموم می‌کنه.
ولی هیچ کدوم از این راهها جواب نداد.
و می‌گفت : زندگی رو تموم کن و ...
من بهش گفتم : من درخواست طلاق نمیدم ، اگه خودت دوست داری برو درخواست بده و منو طلاق بده

 

گفتم : یا امام زمان نمیدونم از چه راهی وارد بشم ، که چیزی به ذهنم رسید و یکدفعه گوشی رو برداشتم و یه پیام دلتنگی و علاقه براش فرستادم.
از سرکار که اومد ، رفتم دم در و سلام کردم یه جواب داد و رفت تو اتاق ، 
و چند روز به همین منوال گذشت ، ولی من سعی میکردم یکم باهاش شوخی کنم یا صحبت 
یه حرف و جمله ای که قلبشو آروم می‌کنه بگم : تا کمی زندگی برگرده به وضع آرومی.

 

بهار مدام می‌گفت مامان هیچ صحبتی با بابا نکن ، بابا عصبانی میشه.

طفلی دخترم ...

 

ولی قلب و روحم در تلاطم بود ، و روزا و شبای سختی رو میگذروندم.
هیچ چیزی سخت تر از این نیست ؛ که غرورتو زیر پا بزاری برای درست کردن زندگی و پس زده بشی.

 

روزا می‌گذشت و من با تمام وجودم سعی میکردم اوضاع خونه در آرامش باشه و با روی گشاده با سین برخورد کنم.

تا اینکه یه روز سین اومد تو سالن ،یکم با بچه ها بازی کرد ، یه چند کلمه با من صحبت کرد و من خیلی خوشحال از این اتفاق ، در حال پرواز رویایی که یکدفعه شروع کرد به دعوا
تو بدترین زنی ، تو از چشم من افتادی ، برو طلاق بگیر ...
تو مسبب تمام کارهای بد هستی ، مسبب بدبختی من ، مسبب همه اتفاقات بد و...
من فقط گوش میدادم و اصلا نمی‌تونستم جلوی اشکام رو بگیرم 
حرفاش مثل خنجری زهر آگین بود که با هر کلمه اش قلبمو داغون میکرد.

یادمه فقط بهش گفتم: من فقط ازت خواستم بخاطر آرامش خودمون و بچه هامون زندگی دوباره ای شروع کنیم ، چرا منو اینقدر اذیت میکنی؟

اصلا نتونستم از رو مبل بلند شم .
نمیدونم چقدر طول کشید؛ چقدر حرف زد 
فقط یادمه بهار داشت می‌گفت: بابا چرا این قدر مامانو اذیت میکنی؟ چرا مامانو ناراحت می‌کنی ؟ الان دیگه شاد نیست 
گریه می‌کنه ؛ غصه میخوره
 

من رفتم تو آشپزخونه و شروع کردم به شستن ظرفها ، ولی انگار کسی قلبمو ،زبانمو ، روحمو ازم گرفته بود.

که بهار و سین با گل اومدن تو آشپزخونه و سین گفت : ببخشید ، خیلی ناراحتت کردم.و بهار هم خوشحال از این اتفاق

 

شنیدن دوستت ندارم و برو از این زندگی ؛ تلخ ترین حرفیست که یک زن در حال تلاش برای ساختن زندگی،  میشنوه

ولی من باید قبول کنم که سین دست خودش نیست.